Z głębokim smutkiem zawiadamiamy o śmierci naszego redakcyjnego kolegi, Jacka Sałaputy.
Odszedł nagle, nie zdążywszy się pożegnać.
To nieodżałowana strata dla redakcji, ale przede wszystkim głęboki smutek w naszych sercach. Jacek był niezwykle utalentowanym, doświadczonym, zaangażowanym w pracę dziennikarzem. Pasja, wrażliwość i umiejętności sprawiały, że Jego interwencje reporterskie dotykały serc słuchaczy. Ale nie tylko profesjonalizm definiował Jacka. Był też kolegą, na którego można było liczyć, gotowym wesprzeć i poradzić.
Przez wiele lat Jacek był nieodłączną częścią naszego życia. Wspólnie dzieliliśmy chwile radości, smutków, sukcesów czy wyzwań. Był obecny we wszystkich ważnych momentach, zarówno tych zawodowych, jak i wielu osobistych. Jego odejście pozostawiło ogromną pustkę.
Dziś, gdy z głębokim smutkiem żegnamy Jacka a jednocześnie wdzięczni jesteśmy, że był w naszym życiu i wdzięczni za te wszystkie lata, które spędziliśmy razem. Dziękujemy za bycie naszym wsparciem, filarem działu informacji.
Jacku, odszedłeś za szybko, niespodziewanie… ale zostawiłeś w naszej wdzięcznej pamięci i sercach dobre wspomnienia. Jednocześnie pragniemy złożyć kondolencje najbliższym Jacka: żonie Joannie i synom. Wiemy, jak ciężko musi być Wam teraz przetrwać ten trudny czas. Jesteśmy z Wami w smutku przy pożegnaniu męża, ojca, przyjaciela. Dziękujemy Ci, Jacku, raz jeszcze za wszystko. I do spotkania kiedyś, gdzieś po drugiej stronie.
Redakcja Informacyjna Muzycznego Radia i pozostała część radiowej ekipy
Kiedyś my umrzemy, tak jak ty umarłeś,
Bo każdy umiera, kto się tu narodził,
Oprócz łez w cichości i tej wstążki czarnej,
Światło damy bracie byś w mroku nie chodził.
I modlitwy słowa niech ci drogę ścielą,
Jak dywan jedwabny dobrymi znakami,
Zastępy Aniołów niech skrzydeł swych bielą
Cel Tobie wskazują, co jeszcze przed nami.
A kiedy po ziemskich odpoczniesz już trudach,
To wspomnij tę naszą radiową rodzinę,
Na falach miłości na pewno się uda
Przekazać nam dobrą od Ciebie nowinę.
To czekaj tam na nas, przyjdziemy do Ciebie,
Tęsknota nas będzie prowadzić,
I radio wskrzesimy jak tutaj i w niebie,
By smutkom wszystkim zaradzić.
Grzegorz Nowicki